Stanisław Borzym: pochwała spolegliwości

Szymon Wróbel

Stanisława Borzyma poznałem latem 1994 roku. Przyprowadził mnie do Profesora Tadeusz Komendant, polecając moją osobę jako potencjalny materiał na filozofa. Pamiętam z tego spotkania jedną scenę. Komendant chciał obdarować Borzyma egzemplarzem właśnie przez siebie przetłumaczonego i wydanego przez Wydawnictwo Spacja Nadzorować i karać Michela Foucaulta. Borzym jednak na widok książki odpowiedział, że już ją nabył, na to ja bezzwłocznie wyjąłem swoje dary, a były to wydane pod pseudonimem Hugo Draxler dwie książki literackie i powiedziałem: ale tego Profesor z pewnością jeszcze nie nabył! Przy następnej wizycie, gdy omawialiśmy już plan mojego doktoratu, Profesor wspaniałomyślnie wrócił do moich książek i jedynie mi zakomunikował, że będę musiał nieco zapanować nad swoją ekscentrycznością, o ile moim właściwym celem jest zdobycie doktoratu z fi lozofi i. Spytał mnie też, czy zdaję sobie sprawę z tego, że w trakcie procesu doktorskiego, będę musiał współpracować – tu posłużył się frazą wyjętą z mojego tekstu – ze „śledczymi patrolami antykreacyjnymi”, które chyba nie wzbudzają we mnie większego entuzjazmu.

Nie zdawałem sobie wtedy jeszcze w pełni sprawy, że była to najżyczliwsza recenzja mojego dorobku literackiego, jaką mogłem ze strony pracownika Polskiej Akademii Nauk doświadczyć. Dziś owe książki, które bezlitośnie ofiarowałem profesorowi Borzymowi, chowam nawet przed sobą i jak patrzę na tę swoją mieszankę bezczelności, szaleństwa i głupoty, którą w narcystycznym akcie ofiarowałem kierownikowi Zakładu Historii Filozofi i Współczesnej IFiS PAN, to myślę, że każda inna osoba na miejscu Borzyma po takich darach nie chciałaby już ze mną rozmawiać, uznając, że dostarczyłem wystarczającego materiału dowodowego przeciwko sobie. Każda inna osoba nie oznacza jednak Borzyma. […]

text-align: center;„>*

Słowa kluczowe: Borzym · Wróbel