Epistemologiczne sensy śmiechu w filozofii Nietzschego

Antoni Płoszczyniec

Celem artykułu jest analiza rozmaitych sensów, w ramach których obecność śmiechu może być zrozumiana w epistemologii Nietzschego. Istotny związek jego epistemologii ze śmiechem widać zwłaszcza w krytyce poznania, gdzie śmiech jest zarówno narzędziem, jak rezultatem filozoficznego namysłu. Silne relacje wiążą śmiech z „wiedzą radosną” i postulatem estetyzacji poznania, gdzie śmiech przedstawia się tutaj jako rezultat rozpoznania perspektywicznego charakteru wszelkiej wiedzy i odrzucenia prawdy absolutnej na rzecz kryterium wzrostu woli mocy. Artykuł kończy się uwagami na temat dowcipu, traktowanego jako pewna zaleta umysłu oraz jako pewna władza poznawcza.

Ploszyniec-59

Słowa kluczowe: Nietzsche · śmiech · epistemologia · wiedza radosna · perspektywizm · estetyzacja poznania

Antoni Płoszczyniec – student piątego roku Kolegium Międzyobszarowych Studiów Humanistycznych i Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. W ramach tych studiów realizuje program z filozofii oraz dziennikarstwa i komunikacji społecznej. Członek Koła Naukowego Nietzscheanistów Uniwersytetu Wrocławskiego. Interesuje się aksjologią, filozofią kultury, antropologią filozoficzna oraz filozofią Nietzschego i Andrzeja Nowickiego.   »  

Pismo założone przez Leszka Kołakowskiego, Bronisława Baczkę i Jana Garewicza ukazuje się nieprzerwanie od 1957 r.

Instytut Filozofii i Socjologii PAN Archiwum Warszawskiej Szkoły Historii Idei Bibliografia Filozofii Polskiej The Interlocutor Wydawnictwo IFiS PAN Polskie Towarzystwo Filozoficzne
© Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej 1957-2010.