Tekst ukazuje Alfreda Tarskiego jako autora studiującego semantykę a celu zbudowania merytorycznie trafnej i formalnie poprawnej definicji zdania prawdziwego, który w efekcie swoich badań zdefiniował tak zwane języki strukturalnie zamknięte jako podzbiór języków sformalizowanych, w których paradoks kłamcy stanowi nieustanne zagrożenie ze względu na cechy stosowanego w nich języka. Ten moment w dziedzictwie Tarskiego wciąż jest obiektem przeoczeń i mylnych interpretacji czytalników prac Tarskiego i stanowi uzasadnienie podjęcia tematu przez Autora i przytoczenia odnośnych fragmentów prac Tarskiego. Wielki logik wskazał, że dodatkowe kryteria ograniczające, które mogą zapobiec pojawieniu się paradoksu, ukryte są we wnętrzu samego paradoksu. Mają one związek z wyrażeniami samoodnoszącymi, które zdarzają się w języku potocznym jeszcze częściej niż zdanie „Jan kocha Marię”, które jest prawdziwe tylko czasami.
DOI: 10.37240/AHFiMS.2019.64.13
64-pietryga |
Pismo założone przez Leszka Kołakowskiego, Bronisława Baczkę i Jana Garewicza ukazuje się nieprzerwanie od 1957 r.