Pan Słowianin (ang. Master Slav) jest polskim szlachcicem którego pozycja będziemy poddana badaniu w świetle Heglowskiej dialektyki pana i niewolnika. Dwie przestrzenie, które według Hegla nie są odwiedzane przez Ducha Dziejów, będą przeanalizowane w świetle współczesnej krytyki: XIX wieczne Haiti oraz Syberia. W tych dwóch miejscach polska szlachta (legioniści wspierający Napoleona przy pacyfikacji rewolucji niewolników na Haiti i polscy powstańcy wygnani na Sybir) są ujęci jako pojedyncza wielość (używając terminologii Badiou) której wierność wydarzeniu (rewolucja, powstanie) wprowadza w życie procedurę prawdy która mimo wszystko zostanie wyparta przez podwójną kolonizację. Z jednej stronę tę kolonialną z drugiej postkolonialną która również strąca ją w milczenie. Ponowne odczytanie paryskich wykładów Mickiewicza przez aparat konceptualny współczesnej myśli filozoficznej (w szczególności Badiou) oraz rozrysowanie specyficzności polskiego dziedzictwa szlacheckiego w porównaniu z jego zachodnim odpowiednikiem pokazuje wagę ram interpretacyjnych kształtowanych przez dziedzictwo klasowe.
DOI: 10.37240/AHFiMS.2020.65.7
65-idziak_bednarczyk |
Słowa kluczowe: dialektyka pana i niewolnika · postkolonializm · Haiti · Syberia · Szlachta
Pismo założone przez Leszka Kołakowskiego, Bronisława Baczkę i Jana Garewicza ukazuje się nieprzerwanie od 1957 r.