Heinrich Heine

Heinrich Heine (1797-1856), wybitny poeta niemiecki. Pochodził z żydowskiej rodziny kupieckiej. Po ukończeniu studiów prawniczych 1825 przyjął chrzest ewangelicki. Z powodu kłopotów z cenzurą i szykan emigrował 1831 do Paryża, gdzie zmarł po kilkuletniej ciężkiej chorobie. Zwolennik demokracji, przeciwnik pruskiego feudalizmu, posługujący się nierzadko ostrą krytyką i ironią. Należał do formacji romantycznej, ale różnił go od niej radykalizm polityczny. Nawiązywał m.in. do twórczości ludowej i romantycznej uczuciowości. Autor utworów poetyckich m.in. w zbiorach: : Księga Pieśni (1827), Atta Troll — Sen nocy letniej (1843), Neue Lieder (1844), Niemcy. Baśń zimowa (1843), Romancero (części 1-3, 1851) oraz rozpraw i esejów, m.in.: Obrazy z podróży (1826-1831, wydanie polskie 1879), Französische Zustände (1832), Die romantische Schule (1836), Der Salon (tom 1-4, 1833-1840), O Polsce (1823).

Publikacje w „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”

• Różnorakie pojmowanie historii